TRZY PLEMIONA

 

GDAŃSK  -  Rok XII  -  Nr 78 (1378)

---

OSIOŁKOWI W ŻŁOBY DANO…*

     W ostatnich tygodniach tyle się dzieje w naszej Najjaśniejszej, że każdy myślący rodak ma prawo czuć się postawiony w sytuacji powyższego osiołka.

     Najgorsze jest jednak to, że nie zdarzyło się nic, co mogłoby mnie zaskoczyć. Wszystko już było – idiota nadal jest idiotą, cham pozostaje chamem, lizus-dupowłaz nadal próbuje znaleźć jakiś wygodny kącik w dupie krasnala satrapy, Suski pozostaje suskim, Maląg malągiem….. Czyli jak mówiłem – wszystko już było, teraz jest tylko jeszcze bardziej.

     W tym całym kotle kręcą się dwa plemiona – pierwsze to to opisane powyżej. Drugie to tzw. normalsi. Widzę się w tym drugim.

     Trzecie plemię stoi daleko od tego kotła – i to wcale nie z powodu przezorności (a nuż coś wykipi i można zostać poparzonym). Oni po prostu nic nie rozumieją z tego co w tym kotle się dzieje. Jeżeli nawet czasami też się zakręcą, to raczej na wzór „Wesela” - Niech na całym świecie wojna, Byle polska wieś zaciszna, Byle polska wieś spokojna .

     Widać wyraźnie, że dopadła nas chyba klątwa – obyś żył w ciekawych czasach. Żyjemy więc mimo wszystko i próbujemy z tego życia wyłuskać choć trochę sensu. Niestety z tym sensen jest jak z prawdą. Jedni mówią, że prawda leży po lewej stronie, inni że po prawej – a tak naprawdę wszyscy uważają, że z prawdą jest jak z dupą – każdy ma swoją.

     Czy z tego chaosu może zrodzić się coś sensownego? Podobno udało się to jedynie Bogu. Lecz z tym bogiem to jak z prawdą – każdy ma swojego.

     Nagle niespodziewanie dotknęło mnie coś, co dało jakąś nadzieję. Pokazał, że istnieje świat normalny, bez walk plemiennych, gdzie ludzie pozostali jeszcze ludźmi.

     Muszę tu podzielić się z Wami fragmentem mojego prywatnego życia. Otóż żona choruje na cukrzycę, ma problemy z kręgosłupem, regularnie musi stawiać się do kontroli u kardiologa, powinna codziennie odbywać średnie spacerki…… To powinno wystarczyć by naświetlić tło tego dziwnego zdarzenie.

     Wracamy więc z żoną z pobliskiego sklepu z zakupami. Ja w jednej ręce niosę siatki, druga służy żonie tak na wszelki wypadek. Jednak dzień ten musiał być wyjątkowo wredny, gdyż jakieś niecałe dwieście metrów do domu żona musi odpocząć. Przysiadła więc na ławeczce przy trzepaku, nabiera sił. Po pewnym czasie próbuje wstać. Nie idzie to najlepiej – i dopiero teraz słyszymy, że ktoś do nas mówi. Był to młody chłopak, nieco starszy od mojego najstarszego wnuka. Pyta, czy mógłby w czymś pomóc. Dziękujemy grzecznie - te parę kroków do domu już damy radę.

     - Ależ nie ma sprawy, też idę w tym samym kierunku. - Na prawdę nie potrzeba. - To może Niech pan niesie siatki, a ja podprowadzę żonę.

     Potem zaproponował, że może jedną siatkę też bez problemu przejąć. I tak sobie rozmawiając dotarliśmy do domu. Wtedy to wydarzyło się coś, co mnie kompletnie zaskoczyło. Otóż ten sympatyczny młody człowiek prosi mnie, bym zapisał sobie jego numer telefonu, gdyż mieszka w pobliżu i gdyby była taka potrzeba, śmiało możemy prosić go o pomoc.

     Panie Bartoszu, jeszcze raz serdecznie dziękuję. Na pewno nie raz skorzystam z tego numeru – nie dla tego, by musiał mi Pan w czymś pomagać (choć to nie wykluczone), lecz by porozmawiać z CZŁOWIEKIEM.

     Natychmiast w głowie skonfrontowałem postawę Bartosza, z postawą „ludzi” ze świata walk plemiennych.

      
       

P.S. Zapraszamy wszystkich komentatorów, których prowokujemy do zabrania głosu w formie obszerniejszej niż komentarz, do publikowania swoich przemyśleń w zakładce "INNI PISZĄ". Wystarczy za pomocą formularza kontaktowego powiadomić któregokolwiek z nas o takim zamiarze i podać swój adres mailowy. Nawiążemy kontakt i uzgodnimy sposób i warunki publikowania.

---

Przeczytałeś? Zgadzasz się poglądem autora? Uważasz, że warto by i inni przeczytali?
Kliknij w poniższy przycisk.