KOMENTARZ Z ANTYPODÓW

GDAŃSK-OPOLE-MELBOURNE  -  Rok IX  -  Nr 62 (1235)

---

      
życie to kabaret

Płyniemy!

(sierpień 2020)

Czasami człowiek musi, inaczej się udusi.

Jerzy Stuhr 

     Przyczepiło się gówno do okrętu i krzyczy: «płyniemy! »” – głosi znane powszechnie porzekadło. Zanim je jed­nak rozwinę, pragnę przedstawić bohaterów mojego felietonu.

     Okręt: Janusz Gajos, aktor, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, doktor honoris causa tej uczelni, profesor sztuk teatralnych, kawaler Krzyża Komandor­skiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, 92 role filmowe, 76 teatralnych, 42 w Teatrze Telewizji. Wielki ar­tysta, geniusz, ikona, nie tylko według mnie najwybitniejszy polski aktor wszech czasów, który już zapisał się trwale na najpiękniejszych kartach historii polskiej kultury.

     To, co się przyczepiło: Beata Mazurek, funkcjonariuszka partyjna, magister socjologii Katolickiego Uni­wersytetu Lubelskiego, po studiach marginalna urzędniczka w Chełmie, po wstąpieniu do PiS wysyłana przez par­tię i wybierana przez jej „suwerena” do Rady Miasta Chełm, następnie do Sejmu, wreszcie do Parlamentu Europej­skiego. Historia nigdy się nią nie zainteresuje.

     Podczas przeprowadzonego w sieci 26. Pol'and'Rock Festival Janusz Gajos wystąpił jako gość Akademii Sztuk Przepięknych. Powiedział wówczas między innymi: „Coś takiego, co wykonał... przepraszam za wyrażenie... mały człowiek – jednym ruchem ręki podzielił nasz kraj i nas samych na dwie części. To jest zbrodnia. Znamy ta­kie przykłady z historii, w ten sposób powstawały najgorsze sprawy na świecie. Tak powstawało to, co się później nazwało hitleryzmem”. Mówił naturalnie o haniebnych i karygodnych poczynaniach polskiego zakompleksiałego życiowego niedojdy, jednocześnie napchanego po dziurki w nosie nienawiścią do wszystkich i do wszystkiego kie­szonkowego satrapy, wyrażając opinię nie tylko swoją, ale również światlejszej połowy swoich rodaków oraz wie­lu uznanych autorytetów zagranicznych.

     Chociaż w wyborze przez rzeczoną Mazurek bielizny pomocą służy sejmowy Adonis, Ryszard Terlecki, jej idolem, bożkiem, wręcz istotą nieziemską jest – jak każdego funkcjonariusza i całego „suwerena” pisowskiej sekty – wspomniany oszalały satrapa. Wypowiedziana zatem przez Gajosa publicznie prawda o jej „złotym cielcu” mu­siała obecną „Europejkę” zaboleć dotkliwie, ale jednocześnie stała się znakomitą okazją do podlizania się łaskaw­cy, toteż odszczeknęła artyście na twitterze: „Wyraź­­nie widać, że PRL, «Czterej pancerni i pies» odcisnęły trwały ślad na mózgu Gajosa. Bardzo przekonująco zagrał rolę zdegenerowanego prokuratura w filmie «Układ». Pewnie, to tylko przypadek. A tak po ludzku, insynuacje prostaka”.

     Pójdźmy zatem drogą... Zamierzałem napisać „rozumowania Mazurek”, ale żeby rozumować, trzeba mieć przecież rozum. Może więc jej „eksperymentu myślowego”... Też nie, ponieważ w takim przypadku w grę wcho­dzi myślenie, czyli proces całkowicie Mazurek obcy. Kapituluję więc, ale zakładam, że czytelnicy i tak wiedzą, iż mam na uwadze to coś, co kotłuje się i hucząc echem odbija od ścian jej pustej czaszki.

     Rozpocznijmy od rzekomych peerelowskich wpływów. Nigdy, ani w czasach peerelu, ani po nich, nie prze­jawiał Gajos jakichkolwiek oznak serwilizmu wobec tamtego ustroju i tamtej władzy. Nietrudno jednak nie dos­trzec tęsknoty do ludowej ojczyzny u bożka Mazurek, który, między innymi przy jej pomocy, tak konsekwentnie buduje w Polsce duplikat poprzedniego systemu. Albo u jej partyjnego koleżki Stanisława Piotrowicza, prokurato­ra gnębiącego gorliwie opo­zycjonistów w stanie wojennym i, w nagrodę, kawalera peerelowskiego Krzyża Zasługi, a w ostatnich latach posłusznego dewastatora wymiaru sprawiedliwości. Ta odrażająca ludzka glista jeszcze w 2016 roku, dwadzieścia siedem lat po upadku peerelu, tak oto zabełkotała reporterowi Polsat News o polskiej kons­tytucji: „W artykule drugim jest mowa o tym, że Polska Rzeczpospolita Ludowa... yyy... yyy... Rzeczpospolita Pol­ska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady państwa prawa”. Że coś jest nie tak uś­wiadomiła Piotrowiczowi dopiero zdumiona mina reportera, po której nastąpiło jego własne „yyy... yyy...”, będące dźwiękowym zapisem mozołu, z jakim powracał ze swojej krainy marzeń do rzeczywistości.

     Trwały ślad na mózgu Gajosa miała, zdaniem Mazurek, odcisnąć również jego rola Janka Kosa w serialu „Czterej Pancerni i pies”. Nie dość, że zrealizowanym w peerelu, to na domiar złego Kos był czołgistą 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte, która wchodziła w skład powstałej w Związku Radzieckim 1 Armii Pols­kiej, a więc według niej komuchem z krwi i kości. Gorzej, komuchem wynarodowionym, ponieważ nawet psa miał ruskiego i z ruska go nazwał, bo Szarik. W konsekwencji owego śladu komuchem musi być więc również Gajos.

     Tenże ślad na jego mózgu miał zaowocować również tym, że – jak ze znawstwem ocenia Mazurek – prze­konująco zagrał rolę zdegerowanego prokuratora w filmie, który według niej nosi tytuł „Układ” (to jeszcze jeden przykład klasycznego pisowskiego dyletanctwa i dezynwoltury, gdyż w rzeczywistości jest to „Układ zamknięty”). No cóż, Gajos to arcymistrz, wirtuoz, fenomen, zatem przekonująco potrafi wcielić się w każdą postać. Także, na przykład, w zepsutego do szpiku kości, pazernego, kryjącego klechów-pedofilów i gęsto przeplatającego swoje oracje najpopularniejszym polskim słowem „kurwa”, biskupa Mordowicza w „Klerze”. Wypisz, wymaluj... Nie, nie będę kończył. Nie muszę. Czytelnicy i bez tego wiedzą, który to katabas jest pierwowzorem tej odrażającej postaci.

     Na marginesie, Mazurek jest oblatana w Gajosie bardzo kiepsko, bo gdyby było inaczej, wytknęłaby mu również filmowe role milicjantów („Bicz boży”, „Kocie ślady”, „Zaczarowane podwórko”), oficera informacji wojskowej („Mgła”), oficerów bezpieki („Przesłuchanie”, „Psy”), czy oficera KGB („Akwarium”). Zagrał również zastępcę szefa Radiokomitetu („Człowiek z żelaza”), a nawet funkcjonariusza pezetpeeru („Alterna­tywy 4”). Jako fan Gajosa staję jednak stanowczo w jego obronie, odwołując się do takich ról tego aktora, jak wspomniany biskup Mordowicz (kanalia, ale bądź co bądź boży pastuszek), zakonnik („Szyfry” i „Jasminum”), ksiądz („Zaćma”), czy dzielny funkcjonariusz CBA, tego pod wodzą duetu Kamiński/Wąsik („Solid Gold”).

     Towarzyszy broni Janka Kosa zagrali w „Czterech pancernych” inni wybitni aktorzy, Roman Wilhelmi i Franciszek Pieczka. Ten pierwszy wszakże wcielił się również, między innymi w powstańca warszawskiego („Eroica”), a ten drugi grywał wielokrotnie księży („Urząd”, „Legenda”, „Dziura w ziemi”, „Chłopi”, „Przypadek Pekosińskiego”), ba, świętych (Piotra w „Quo vadis” i Rocha w „Jasminum”), a nawet samego Pana Boga („Sław­na jak Sarajewo”). I bądź tu mądry, która z kreowanych przez nich w filmowej karierze ról zryła im mózgi.

     Weźmy z kolei na tapetę takiego, na przykład, Emila Karewicza. Z jednej strony żołnierz AK w „Kanale”, „Dniu oczyszczenia” oraz „Żołnierzach wolności”, z drugiej Hauptmann Grimm w „Białym niedźwiedziu”, Ober­leutnant Weber w „Na białym szlaku”, Sturmbannführer Hermann Brunner w „Stawce większej niż życie”, oficer gestapo w „Jak rozpętałem drugą woję światową”. W głowie się może zakręcić.

     Albo taki, powiedzmy, August Kowalczyk. W realnym życiu więzień Auschwitz, a po ucieczce żołnierz AK, grywał hitlerowców (Sturmbannführer Johann Dehne w„Stawce większej niż życie”, gestapowiec Schroeder w „Polskich drogach”, a nawet sam Alfred Jodl w „Epilogu norymberskim”), „wyklętego” z NSZ ( w „Barwach walki”) i oficera UB ( w „Roku pierwszym”). Gdyby Kowalczyk żył i ośmielił się wyrazić niepochlebnie o pols­kim kieszonkowym satrapie, Mazurek uznałaby z pewnością, że rola skazanego na śmierć w Norymberdze zbrod­niarza Jodla odcisnęła na jego mózgu głębszy ślad, aniżeli pobyt w Auschwitz.

     To, co napisałem powyżej, pokazuje czarno na białym poziom intelektu Mazurek. Napisać o nim dno było­by dla niej pochlebstwem, ponieważ jest to coś zalegającego znacznie poniżej. Czynienie bowiem aktorowi zarzutu z tego, że grał taką czy inną postać, utrzymywanie, iż taka czy inna rola ukształtowała jego charakter i poglądy, jest po prostu tak bezdennie głupie, że do zabiegów takich można się odnieść wyłącznie z politowaniem.

     Gdyby było inaczej, czy należy przyjąć, że wredne postacie zagrane przez bożyszcza „dobrej zmiany” rów­nież zryły ich mózgi? Taka Katarzyna Łaniewska, na przykład, wystąpiła w nakręconym w stalinowskich czasach, sławiącym ubeków produkcyjniaku „Trzy opowieści”. Ewa Dałkowska to przecież nie tylko filmowa żona poległe­go w zamachu smoleńskim prezydenta tysiąclecia („Smoleńsk”), ale i morderczyni Rita Gorgonowa („Sprawa Gor­gonowej”). Filmowy mąż Dałkowskiej, ten poległy, Lech Łotocki, to jednocześnie członek sędziowskiej „kasty” („Prawo Agaty”). Podobnie jak Redbad Klynstra („Cztery noce z Anną”), który wystąpił ponadto w roli hitlerow­skiego pułkownika („Kardynał Hlond”). Wreszcie wisienka na torcie, Jerzy Zelnik. Ekranowy gwałciciel („Sprawa kobiet”), Judasz („Piłat i inni), zabójca biskupa Szczepanowskiego, późniejszego świętego wszakże, a w realnym życiu jeszcze gorzej, wręcz fatal­nie, bo kapuś bezpieki.

     Pozostaje określenie Gajosa przez Mazurek mianem prostaka. Artysty, erudyty, człowieka nie tylko nie­przeciętnie inteligentnego, ale i niezwykle kulturalnego. Tylko z tego powodu, że w nader taktowny sposób wygło­sił niewygodną dla niej prawdę o człowieku, którego jej zdaniem należy wyłącznie wielbić. Przyjrzyjmy się zatem niektórym tylko spośród wielu, subtelnym wypowiedziom uważającej się zapewne za uosobienie taktu i powściąg­liwości Mazurek:

     O Zgromadzeniu Ogólnym Sądu Najwyższego (27/04/2016): „Tak naprawdę zebrał się zespół kolesi, któ­rzy bronią status quo poprzedniej władzy”.
     O wypowiedzi posłanki Joanny Scheuring-Wielgus (3/03/2018): „Te chore wynurzenia nie są nawet zabaw­ne”.
Do posłanki Krystyny Skowrońskiej (25/04/2019): „Mam dużo cierpliwości dla pani, szczególnie dla takich blondynek jak pani”.
     O życzeniach noworocznych wicemarszałek Sejmu Małgorzaty Kidawy-Błońskiej (31/12/2019): „Bidulka. (...) Amnezja i brak wiarygodności. Retoryka wyłącznie pod publikę. Słabe to”.
     O prezydencie Rafale Trzaskowskim, TVN 24 i Onet.pl (6/07/2020): „Trzaskowski boi się debaty z Pola­kami. Woli ustawioną debatę w WSI 24 i niemieckim Onecie”.
     O opozycji (16/01/2020): „Zaprzaństwo, nienawiść, głupota, mentalność lokaja”.
     O Donaldzie Tusku (18/01/2020): „Żałosne konwulsje lipnego moralisty i politycznego obłudnika. Kłamca, który jak się pomyli, to może powie prawdę. Tusk pisze o szczuciu, dzieleniu, złodziejstwie – powinien spojrzeć w lustro, to zobaczy idealnego adresata. Na szczęście jego polityczne znaczenie, to już tylko prymitywne wpisy”.
     O wywiadzie wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej Věry Jourovej (8/02/2020): „Kolejny bezczelny atak KE na suwerenność Polski. (...) Obłuda, insynuacje i kłamstwa, tak można podsumować jej wywiad. Zna­mienne, że w niemieckim medium.
     O posłance Kamili Gasiuk-Pihowicz (22/7/2020): „Ta pani ewidentnie minęła się z inteligencją i prawdą”.
     O Donaldzie Tusku (23/07/2020): „Polska wstrzymała oddech. Ktokolwiek widział lub wie, gdzie schował się «król» Europy, co tam, całego świata, proszony jest o pilną informację i kontakt z PO. Niepotwierdzone źródła sugerują, że DT szukają już Niemcy i Rosja”.
     O Krystynie Jandzie (28/07/2020): Mam wrażenie, że pani Janda uwielbia rolę błazna”.

     Wszystkie te aroganckie, chamowate insynuacje i inwektywy wyartykułowane przez Mazurek nie wymaga­ją komentarza. Przemawiają same za siebie. Szczytem kultury było dla niej z pewnością nazwanie przez jej bożka posłów opozycji zdradzieckimi mordami, mordercami, kanaliami i hołotą. Zaś inne bluzgi jego samego oraz takich arbitrów elegancji i dobrych manier, jak na przykład fundator jej bielizny Terlecki, Brudziński, Czarnek, Maciere­wicz, Mosiński, Tarczyński, Kowalski, Lichocka, Kempa, Pawłowicz, to dla tej prymitywnej zapyziałej prowin­cjuszki z aspiracjami przerastającymi o niebo jej możliwości zapewne słowicze trele.

     Miernoty w rodzaju Mazurek są przekonane, że gdy czepią się okrętu, płyną razem z nim, gdy naplują na wielkość, stają się jej równe, albo nawet większe od niej. Poprawia im to samopoczucie, ale nie zmienia niczego: pozostają nadal żałosnymi w swoim zadufaniu miernotami.

down under

 

 
   

P.S. Zapraszamy wszystkich komentatorów, których prowokujemy do zabrania głosu w formie obszerniejszej niż komentarz, do publikowania swoich przemyśleń w zakładce "INNI PISZĄ". Wystarczy za pomocą formularza kontaktowego powiadomić któregokolwiek z nas o takim zamiarze i podać swój adres mailowy. Nawiążemy kontakt i uzgodnimy sposób i warunki publikowania.

---