NIEPOTRZEBNA ŚMIERĆ?(1)

GDAŃSK-OPOLE  -  Rok VIII  -  Nr 6 (1086)

 - Świat według Leszka

---

TESTAMENT PREZYDENTA PAWŁA ADAMOWICZA
Rozdz. I

       Paweł Adamowicz kochał Gdańsk. Kochał pomimo iż jego rodzina pochodziła z Wileńszczyzny. Pomimo iż był Gdańszczaninem dopiero w pierwszym pokoleniu.

       Zresztą, ilu dziś Gdańszczan z "dziada-pradziada" można znaleźć w tym wyjątkowym mieście? Nie trzeba szukać. To miasto ma w sobie coś takiego, że wystarczy pomieszkać w nim parę lat i już się jest w nim zakochany po grób. Ja sam mieszkam w Gdańsku dopiero od 1972 roku, czyli niecałe 50 lat. Już po roku poczułem, że chyba jestem trochę inny. Niekoniecznie lepszy - ale inny. To miasto mnie wchłonęło - nie miałem wyboru, musiałem je pokochać.

       Ksiądz Tischner mówił, że Polakiem nie zostaje się przez urodzenie. Jezus urodził się w stajni, a nie był koniem. Polakiem staje się człowiek dopiero gdy wsiąka w kulturę polską. To samo dotyczy Gdańszczan. Nie trzeba się urodzić w Gdańsku, trzeba tylko ujrzeć wyjątkową kulturę tego miasta, zaakceptować ją i zatopić się w niej bez reszty.

       Dlatego też i Paweł Adamowicz był wyjątkowym człowiekiem gdyż ukształtował go Gdańsk. Gdańsk też ukształtował wielu innych ludzi, którzy odcisnęli niezatarte piętno na obliczu naszego kraju.

       To tu powstała solidarność, z której potem zrodziła się "SOLIDARNOŚĆ". To tu dobrze pamięta się skutki ideologii nacjonalizmu - dlatego też nie ma zgody na panoszenie się po ulicach różnych weszpolaków. To tu nienawiść, nietolerancja zawsze miała złe konotacje.

       To tu wreszcie musiała nastąpić tragedia, która na te ciemne strony ludzkiej duszy zwróciła uwagę nie tylko mieszkańców Gdańska, ale całego kraju i całej Europy.

       To bardzo bolesne, tragiczne i chciałoby się rzec bezsensowne wydarzenie.

       Ale mam przekonanie, że ta tragedia jest dla nas egzaminem z człowieczeństwa. Od nas zależy, czy nadamy jej prawdziwy sens, czy pozostawimy jak jest i tylko po latach będziemy obchodzić kolejną w naszej historii rocznicę przegranej sprawy. Czy zdołamy wreszcie postawić tamę nienawiści, pogardy i segregacji.

       Tego chciałby Paweł Adamowicz i to jest jego niespisany testament.

       Ale czy można nienawiść zwalczać nienawiścią, pogardę pogardą? Nie zastępujmy jednego kalectwa innym.

       Przestańmy nienawidzić ludzi, przestańmy nimi pogardzać. Ale mamy całkowite prawo by nienawidzić występków, pogardzać najniższymi instynktami. Starajmy się o rozmowę miedzy adwersarzami. Ale tylko o rozmowę na gruncie zasad i prawa. Każdy kto łamie prawo, musi to zrozumieć, że nie ma dla niego miejsca w gronie praworządnych. I to nie jest wcale wykluczenie. Przecież morderca sam się wyklucza ze społeczności. Ktoś kto łamie prawo wspólnie ustalone, sam stawia się poza tym prawem.

       Jest jeszcze jedna rzecz, której powinniśmy zaprzestać - nie pytajmy, kto zaczął. To pytanie jest dziecinne i posługują się nim dzieci poniżej 10 roku życia. Zaprzestańmy też liczyć kto ile razy i kto więcej kogoś obraził. Zostawmy to historykom. Stosując zasadę symetryzmu daleko nie zajdziemy. Jeszcze komuś wyjdzie, że może jeszcze dwa razy nazwać kogoś złodziejem.

       No dobrze, ktoś powie, ale od czegoś trzeba zacząć! Od jakiegoś momentu zacząć traktować poważnie adwersarza. Kto i kiedy ma podjąć taką decyzję?

       Nie pamiętam kto wypowiedział to zdanie - "im więcej władzy, tym więcej odpowiedzialności". I to jest prawda.

       Kto ma dzisiaj władzę? Kto powinien mieć poczucie odpowiedzialności? Funkcja "zwykłego posła" jest wygodnym unikiem - ale tylko unikiem.

       Najgorsze jest to, że ci którzy nie "mają władzy" nie mają też gdzie szukać ratunku czy poparcia. Instytucje państwowe takie jak Trybunał Konstytucyjny, sądy i prokuratura są dziś instrumentami władzy. Czyli od tych instytucji trudno wymagać egzekwowania odpowiedzialności.

       Wynika z tego, że zakończenie podziałów, koniec nienawiści i pogardy zależy wyłącznie od dobrej woli posiadających władzę. Od nich zależy, czy nadal będziemy się nawzajem zwalczać, czy zaczniemy rozmawiać. Ale rozmawiać poważnie. Bowiem

       - można rozmawiać tak:

       - ale można też i tak:     

       Na zakończenie przytoczę tylko fragment wypowiedzi dominikanina o. Ludwika Wiśniewskiego wygłoszonego podczas uroczystości pogrzebowych Pawła Adamowicza:

       " Nie będziemy dłużej obojętni na panoszącą się truciznę nienawiści na ulicach, w mediach, w internecie, w szkołach, w parlamencie, a także w Kościele. Człowiek posługujący się językiem nienawiści, człowiek budujący swoją karierę na kłamstwie, nie może pełnić wysokich funkcji w naszym kraju. I będziemy odtąd tego przestrzegać."

P.S. Zapraszamy do odwiedzania naszego pokoiku z limerykami, no i naszej kuchni - czujecie te zapachy?!......Dobudowaliśmy jeszcze kolejne pokoiki: - "Felieton" niekoniecznie polityczny, "Historycznie" dla amatorów ciekawostek historycznych.

---