Mój 13.XII

---

Zamiast felietonu

    Tekst ten powstaje jeszcze przed marszem „ku czci stanu wojennego”. Jeszcze nie wiem o czym będzie na nim bajał Jarosław Kaczyński (zawsze dziewica). I prawdę powiedziawszy tym razem mało mnie to obchodzi. „Solidarność” dała sobie doskonale radę w te ponure dni bez Jarka Zbawiciela (zawsze dziewicy) i ja dzisiaj też nie potrzebuję jego wizji i oceny tych wydarzeń. Mam swoje własne wspomnienia.

    Koniec roku 1981 to dla mnie bardzo pracowity czas. W lipcu bowiem urodziło mi się trzecie dziecko - syn. W zakładzie pracy pełniłem funkcję sekretarza „Solidarności”. Mnóstwo pracy, narad zebrań na szczeblu zakładowym i regionalnym. Wybory zarządu i przewodniczącego regionu, na których byłem delegatem zakładu. Potem wybory komisji krajowej i jej przewodniczącego. Tam miałem legitymację obserwatora. W zakładzie pracy pełna parą szły prace nad utworzeniem Rady Pracowniczej. Firma w której pracowałem, miała swoje oddziały od Koszalina po Olsztyn. W sumie 150 placów budów. Ponieważ przewodniczący Komisji zakładowej i ja – byliśmy etatowymi pracownikami związku - więc we dwójkę musieliśmy obsłużyć tych wszystkich ludzi. Do tego jeszcze obowiązki rodzinne.

    Niedziela godzina 7:00 już na nogach. Dzieci mają brzydki zwyczaj – w dzień powszedni wyciągnąć z łóżka, by zdążyły na 8:00 do szkoły, prawie niewykonalne. Natomiast w niedzielę przekonać je by spały dłużej niż do 6:00, wręcz niemożliwe. Tak więc nie śpię. Wiem co się święci, chociaż jeszcze w całości do mnie nie dociera. Dzwonek do drzwi. Nie słyszałem jeszcze i nie spodziewałem się internowania. W drzwiach dwaj koledzy. Jednym z nich jest przewodniczący komisji zakładowej. Wszyscy zdezorientowani. Zastanawiamy się co robić. Co robić jutro – w poniedziałek. Przewodniczący radzi udać się na stocznię Gdańską. Niestety, żona słucha tego. Jest kategoryczny sprzeciw, poparty wniesieniem półrocznego syna. Ja z drugiej strony czułem dosłownie „ciężar” odpowiedzialności za ludzi w zakładzie. Decydujemy więc, że idziemy do pracy. Ustalamy, że kolega który był z nami, pójdzie wcześnie, sprawdzi czy zakład nie jest obstawiony i da nam znać.

    Nie było widocznych oznak obecności „służb”. Wchodzimy. Tam już wrzenie więc wiec jakoś sam się narzucił. Atmosfera gorąca. Nie ma miejsca tutaj na opisywanie szczegółowe całej dyskusji. Nadmienię tylko, że do mnie, jako do prowadzącego ten wiec, podszedł I sekretarz POP i powiedział: „Leszek, jakby ktoś się pytał, powiedz, że było to otwarte zebrania partyjne. Nam jeszcze wolno takie organizować”. Właściwie dyskusja w większych i mniejszych grupach trwała również następnego dnia. Co dalej działo się w zakładzie, dowiedziałem się bowiem dopiero później.

    W nocy z wtorku na środę – przyjechali po mnie. Miałem dużo szczęścia. Nie mieszkałem w bloku, ale w domku jednorodzinnym. Aby więc dostać się do drzwi domu – trzeba przejść furtkę. Ponadto, ekipy wyłapujące działaczy składały się z „dwóch smutnych” i milicjanta. Do mnie przyszedł mój bardzo dobry znajomy dzielnicowy. Więc dzwonek u furtki. Zaspana żona uchyla okno – a dzielnicowy drze się na całą ulicę – „pani K…ska! Czy jest mąż w domu????”. Dalej dialog potoczył się tak:

żona: - „Nie, pojechał w przedświąteczne odwiedziny, do rodziny w Bydgoszczy”.
dzielnicowy: - „mówiłem wam, że on całą rodzinę ma w Bydgoszczy i tam pojechał”.
smutny pan 1: - „co ty mi tu pier….isz. On wczoraj siedział w zakładzie i organizował strajk”
smutny pan 2: - „otwierać!!!”

    Oczywiście mnie już w domu nie było. Domki jednorodzinne połączone ogrodami i dzielone niewysokimi płotkami dawały dużą możliwość ukrycia się. „Smutni panowie” nie znalazłszy mnie wychodzą bez słowa przeprosin. Dzielnicowy jeszcze się cofa – „chłopaki, taki ziąb, muszę się odlać”. Będąc już w domu prosi żonę, bym nie przychodził przez kilka dni do pracy, bo są tam ludzie, którzy czekają na mnie i innych.

    Przekonałem się wtedy co znaczy solidarność. Ta zwykła, z małej litery. Zaraz kilku sąsiadów zaoferowało nocleg, lekarze zrobili ze mnie umierającego człowieka – dostałem od ręki 30 dni (może chodzić) zwolnienia, aby nie było pretekstu wylania mnie z pracy. Jednak najbliższe dwa tygodnie to był horror.

    Wieczorem żona odprowadzała mnie na „kwaterę” idąc kilkanaście kroków przede mną. Rano przychodzi po mnie. W domu nie zdejmują butów, zimowej kurtki nie wieszam do szafy. Wszystko po to, by w razie potrzeby móc prysnąć. Sąsiedzi z okolicznych domów nie wypuszczają Bogu ducha winnych psów do ogrodu. W końcu Wigilia. Ja przy stole w zimowych butach, na oparciu krzesła wisi kurtka. Każdy ruch na ulicy - alarm. Bo przecież jak chcą mnie złapać, to każdy głupi wie, że będę taki „głupi” i Wigilię będę chciał mimo wszystko spędzić z rodziną.

    Skończyło się dobrze. Widocznie nie byłem dla nich tak ważny, by mnie ścigać. Przyjechali, nie złapali. Facet się przestraszył, nie pojawił się w zakładzie by „jątrzyć” – więc cel osiągnięty. Być może już po tygodniu byłem bezpieczny i niepotrzebnie zmarnowałem sobie święta.

    Dodam jeszcze, że poniedziałek i wtorek – 14 i 15 grudnia – zanim po mnie przyszli, kilka razy byłem w stoczni Gdańskiej. Było tam wtedy wielu ludzi. Przedstawiciele zakładów pracy, osoby wspierające – w tym „intelektualiści”. Nigdy jedna nie miałem szczęścia ujrzeć Jarosława Kaczyńskiego. Pierwszy raz ujrzałem go pod stocznią, gdy mówił, że ja stoję tam, gdzie ZOMO.

    Więc wybaczcie, że nie będę komentował kolejnego marszu frustratów. Nawet jak następny miałby się odbyć 22 lipca wraz z tańcami, piwem, watą cukrową i grochówką z wojskowego kotła.

    Mamy po prostu inne doświadczenia i związaną z tym inną świadomość i wrażliwość.

polecam tekst blogowego przyjaciela

Z pewną taka niesmiałościa dołączę i swoja notkę z wydarzeń 13.12.1981 r., która pisałem rok temu
Moj-13-grudzien-1981
Piotr Opolski

P.S. Zapraszamy do odwiedzania naszego pokoiku z limerykami, no i naszej kuchni - czujecie te zapachy?!......Dobudowaliśmy jeszcze kolejne pokoiki: - "Felieton" niekoniecznie polityczny, "Historycznie" dla amatorów ciekawostek historycznych.

---