Jajecznica, banał i finezja

---

Drogi Piotrze !.

Jak zapewne wiesz, staram się robić w kuchni rzeczy najprostsze.  Cóż może być prostszego niż zwyczajna, wiejska jajecznica? To potrawa samograj, stara  jak świat, ale też jak świat udoskonalana przez tysiąclecia! To potrawa jedzona zarówno przez bogaczy jak i zwykłych ludzi, arystokrację i chłopów, szlachtę i poddanych. To jest danie prawdziwie egalitarne!

Jako że swego czasu obijałem się nieco po kraju, to i tych jajecznic trochę widziałem, a nawet jadłem. I wiesz co? Nie masz to jak zwyczajna, chłopska jajecznica z Mazowsza, a najlepiej z Puszczy Zielonej!!!

Co prawda ta najprawdziwsza robiona być powinna na solonej słoninie, ale przecież równie prawdziwa jest na boczku. I tę właśnie zrobiłem.

Cóż potrzebujemy?
Patelnia – żelazna, czerniona, wypalona porządnie – nie jakaś nowomodna, wymyślna. Taka zwyczajna, co ją jeszcze czasami Cyganie próbują sprzedać. Nie wiem czy teraz one są równie dobre jak dawniej – ja mam stare, nawet bardzo stare!
Ogień - najlepszy jest z drewna palonego w kuchni  węglowej, z blatem i fajerkami – owszem mam taką, ale nie tu, trudno musi być gazowa. Nie wiem dlaczego, ale jajecznica z takiej węglowej kuchni jest najlepsza.
Boczek - wędzony, albo przynajmniej peklowany lub solony – taki ze sklepu na ogół się nie nadaje.
Jajka  – najlepsze wiadomo, wiejskie, ale jajko to jajko –  nada się każde, byle było świeże.
Sól – dosyć dowolna, dawniej używano tylko kopalnej (kamiennej) – wydaje się, że jodowana ma dosyć charakterystyczny posmak, nie wszyscy lubią.

No to do roboty!

Boczek kroimy na dosyć solidne plastry, ale raczej cienkie – 2–3 milimetry – będzie dość.
Jajka kładziemy „pod ręką” – za chwilę nie będzie czasu, żeby się bawić w kręcenie wokół własnej osi w ich poszukiwaniu. Podobnie blisko stawiamy pojemnik z solą – żadnej solniczki – to ewentualnie na stole, po podaniu.

Ile tego boczku? Tyle, żeby pokrył z grubsza dno patelni – za mało to będzie dymił, za dużo to się nie wszystko zrumieni jak trzeba.

Stawiamy patelnię na ogień i wrzucamy plastry boczku układając je pojedynczą warstwą. 

Jak się zrumienią, to odwracamy. Potem jeszcze raz, bo na wierzchu pojawiają się kropelki płynu, a to niedobrze wróży jajecznicy – nie ma podlejszej rzeczy jak wodnista jajecznica! J

Na zrumieniony boczek wbijamy jajka, nie zmniejszając grzania, solimy (to jest dokładnie TEN moment) i czekamy aż nam się podsmażą i zetną od spodu, ale bez przesady – żółtka maja być nie ścięte. Ile solimy? Hehe, szczyptę, tyle ile się mieści między trzema palcami – wskazującym, środkowym i kciukiem – to jak przy wodziance, potrzebne wyczucie. Ty wiesz ile! :D

Teraz odwracamy nasze jajeczka, razem z boczkiem na drugą stronę i uważamy, żeby nie porozlewać za bardzo żółtka, bo mamy ściąć białko, aczkolwiek nie za bardzo i pozostawić jak najwięcej słabo i zupełnie nie ściętego żółtka. I cała finezja w tym, żeby utrafić we właściwe proporcje stopnia ścięcia – ma być białko  ścięte, ale z elementami miękkimi i żółtko mniej ścięte, z elementami nieściętymi. Broń boże nie rozbełtane – bełtanie jajek to grzech śmiertelny, przynajmniej gdy chodzi o ortodoksyjną i najsmaczniejszą jajecznicę na świecie! Ostatecznie obracamy tak, żeby nam się to żółtko w miarę rozlało i żeby ściąć elementy nieściętego białka.

Przekładamy na talerze albo perforowaną łopatką, albo łyżką cedzakową, albo w ostateczności widelcem – nadmiar tłuszczu współcześnie nie jest pożądany - chyba  że ktoś lubi! :)

Jeżeli ktoś lubi z pieprzem, to już na stole i wtedy też można dosolić sobie wg uznania.

Amen!

P.S. Zapraszamy do odwiedzania naszego pokoiku z limerykami, no i naszej kuchni - czujecie te zapachy?!......Dobudowaliśmy jeszcze kolejne pokoiki: - "Felieton" niekoniecznie polityczny, "Historycznie" dla amatorów ciekawostek historycznych.

---