ROZTERKI TWÓRCZE AUTORA BLOGA

GDAŃSK-OPOLE  -  Rok XI  -  Nr 27 (1349)

Świat według Leszka

---

Odcinek 18 - czyli - to write or not to write

       Dawno, dawno temu, za siedmioma platformami, za ....... - no dobra, powiem po ludzku. Jakieś ponad piętnaście lat temu, na Onecie założyłem bloga. Bez refleksyjnie nadałem mu tytuł "Refleksje po 60-tce". Przez parę lat miałem faktycznie niewiele ponad sześćdziesiąt lat, tytuł więc odpowiadał moim intencjom.

       A były one jeszcze niezbyt jasno skonkretyzowane. Owszem, wypowiadałem się również na tematy polityczne, zahaczałem o historię. Potem dołączył do mnie Piotr - i to on wraz z gronem swych przyjaciół stał się spiritus movens kącika kulinarnego. Dzielnie też wsparł kącik historyczny.

       Termin założenia bloga niechcący stał się implikacją pojawienia się kącika z limerykami. W tymże bowiem czasie Wisława Szymborska odbierała Nobla. Wiele energii i kolorytu tchnął w niego śp. Andrzej "Toluś" Skupiński vel Art-Klater.

       Niestety, polityka to zaborcza dziewka. Zaczniesz od niewinnego flirtu i po niedługim czasie nie zauważasz nawet, że wpadłeś w jej pazury. Będzie cię mocno trzymać dopóty, dopóki nie staniesz się typowym homo politicus.

       Do tych refleksji skłonił mnie mój wierny komentator pisząc: "Coś nam się ta "rodzina blogowa" nadmiernie skurczyła, wraz z postępująca ostrością Twoich felietonów! ". Diagnoza właściwa, lecz przyczyna tego stanu jest bardziej złożona. Gdy sięgną pamięcią kilka lat wstecz, to faktycznie ilość blogów ocenianych na liiil była zdecydowanie większa.

       Dużą część winy za to ponosi zmiana trybu komunikacji międzyludzkiej. Kiedyś pisano listy, takie na zwyczajnym papierze, pakowane w zwyczajną papierową kopertę. Potem naklejało się na kopertę znaczek pocztowy i marsz do najbliższej skrzynki pocztowej. Oczywiście blaszanej, nie mailowej. A dzisiaj ...... kto ma na to czas? Przecież są sms-y, konta e-mailowe.

       Ta sama choroba zaczyna chyba dotykać również blogi. Przecież taki blog, to nic innego jak normalny list. Jedyna różnica to taka, że list ten ma wielu adresatów. Bronią się jeszcze blogi bardzo osobiste, dotyczące np. mody, kuchni, poezji czy stylu życia.

       Polityka zdecydowanie przeniosła się na Facebook, Twittera czy Instagram. Na tych forach przekazuje się raczej krótkie informacje. Jestem człowiekiem z przeszłości, który pamięta kolejki do budki telefonicznej, który w każde święta wypisywał mnóstwo okolicznościowych kartek. Jednak mam ambicję, by wnuki nie postrzegały mnie jako skamielinę. Jestem jak Adrian D. - ciągle się uczę. Jednak w odróżnieniu od niego, nauka ta nie idzie w las.

       Niestety im bardziej mi "po 60-ce", tym bardziej świat przyspiesza. Założenie konta na FB nie stanowiło problemu. Mam spore grono znajomych, do których często zaglądam, sporo komentuję spotykając się z interakcją.

       Trochę trudniej radzę sobie z Twitterem. Tam już czas płynie dużo szybciej. Informacje są krótkie. Na blogu każdy komentarz jest zakotwiczony w konkretnym felietonie. Na FB coś takiego też występuje. Tworzone są grupy tematyczne, w ten sposób łatwo złapać sens komentarza. Ale już TT jest dla mnie za szybki i za zwięzły. Ja preferuję profesjonalizm, czyli najpierw wybieram temat, potem szukam materiałów źródłowych następnie siadam i piszę przy użyciu Worda. Po sprawdzeniu, dokonaniu korekt, określeniu miejsca wklejenia ilustracji, tekst jest gotowy do publikacji. Na TT przez ten czas temat już się trochę "znieświeża", czyli zaczyna lekko "trącić myszką".

       Instagram zostawiam młodym, nawet nie próbując zrozumieć. Młodzież dzisiejsza to pokolenie informatyki. To czego ja musiałem się uczyć, oni mają już zapisane w genach.

       To tyle tytułem wstępu. Przyznaję, że trochę przydługi - ale nie porzucajcie bloga, nie wyłączajcie komputera. Meritum do którego nieudolnie zmierzam będzie zdecydowanie krótsze (przynajmniej mam taką nadzieję).

       Ja podejrzewam, że zaborcza polityka wyparła inne tematy, które można było znaleźć na blogu. Dodatkowo dla mojego bloga zaczęła się era, która jest nieunikniona dla wszystkich blogów zakładanych przez 60-cio latków - czyli eufemistycznie mówiąc, "zmierzch Bogów".

       Cztery lata temu odszedł z tego łez padołu Toluś Skupiński, chociaż był młodszy ode mnie. Zabrakło więc paliwa dla poezji przedtem często goszczącej na blogu. Dwójka autorów też nie stawała się coraz młodsza i zdrowsza. Wydajność pisania spadła wyraźnie.

       I tu wkracza wspomniana ta "zaborcza dziwka" - polityka. Dla mnie, uczestnika wydarzeń sierpniowych i potem całego "karnawału Solidarności", te lata wydawały się bardzo dynamiczne w swej fabule, ale to co "polityka" wyczynia dzisiaj to porównać można jedynie do roller coastera. Co chwilę ostry zakręt i przyspieszenie, by za chwilę zwalniać i później gwałtownie przyspieszyć by wykonać klasyczny zwrot przez kil.

       Jak już zapewne zauważyliście nie należę do mistrzów krótkich form literackich. Przy tej szalonej jeździe polityczną kolejką górską, już w trakcie przygotowywania się do publikacji pojawiają się trzy nowe, warte opisania tematy. Dlatego potrzebny był mi wspólnik - Piotr. Niestety, Piotr trochę dłużej niż ja depcze matkę ziemię, więc nie dziwota, że nadeszła ta chwila gdy polopiryna już przestała wystarczać na wszystkie dolegliwości. Musiał więc wspólnik wziąć zwolnienie z pisania w celu kompleksowego remontu organizmu.

       Siłą więc rzeczy zasób emocji i informacji, które miał nieść ten blog, mówiąc eufemistycznie trochę zubożał. Najgorsze jest jednak to, że człowiek to taka dziwna istota, że może do wszystkiego przyzwyczaić. Tak więc nawet i szalona jazda roller coasterem może spowszednieć. Zaczyna więc autora dręczyć wątpliwość - czy społeczeństwo już się przyzwyczaiło do kłamstwa, nepotyzmu, złodziejstwa i nienawiści? Czy powtarzając za Kisielem - już urządziło się w d...e? Czy jest więc sens pisać o tych grzechach?

       Nie wiem, ja jeszcze się nie przyzwyczaiłem i dlatego piszę. Piszę pomimo zauważalnego spadku zainteresowania. Może gdybym zamiast recenzować politykę zajął się pisaniem frywolnych wierszyków lub wywołującym objaw Pawłowa tak modnym dzisiaj tematem - kulinaria - to zainteresowanie i obecność komentatorów byłaby znacznie większa?

       Nie mam pretensji do tych, którzy nie czytają mojego bloga. Również pod adresem czytelników nie wnoszę oczekiwań do komentowania mych wypocin. Doskonale ich rozumiem. Ileż razy można pisać, że kaczor to ......., że pis to ......., Że Kowalski to prawdziwy Janusz itd, itp.

       Czuję się więc - toutes proportions gardées (zachowując proporcję) - jak Katon Starszy powtarzający do znudzenia, że Kartaginę należy zniszczyć. Jeżeli Katonowi nie udało się przekonać Rzymian do swej racji, jakie więc ja mam szanse przekonać choćby niewielką ilość niezdecydowanych by w najbliższych wyborach odrzucić dyktaturę ciemnoty.

       Skoro już wplątałem jednego Rzymianina w moje rozterki, więc nie zawaham się wykorzystać innego, by się jakoś wyplątać. Z pomocą przyszedł mi Owidiusz, który powiedział "gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendo". To powiedzenie dało żywot przysłowiu - "Kropla drąży skałę (nie siłą, lecz ciągłym spadaniem)".

       Tak więc wybaczcie drodzy czytelnicy, ale będę pisał nawet wtedy, gdy reagować będzie wyłącznie Wiesiek.

       

 

P.S. Zapraszamy wszystkich komentatorów, których prowokujemy do zabrania głosu w formie obszerniejszej niż komentarz, do publikowania swoich przemyśleń w zakładce "INNI PISZĄ". Wystarczy za pomocą formularza kontaktowego powiadomić któregokolwiek z nas o takim zamiarze i podać swój adres mailowy. Nawiążemy kontakt i uzgodnimy sposób i warunki publikowania.

---