REMANENTY

GDAŃSK-OPOLE  -  Rok IX  -  Nr 87 (1260)

- Flesz (36)

---

Odcinek 166 - czyli - gdzie podziała się Thalia?

       Szukając natchnienia zacząłem przeglądać moje wcześniejsze wpisy. Z ubolewaniem zauważyłem, że zakładka "Limeryki" nie wykazuje ostatnio żadnej aktywności. Stąd moje pytanie w tytule odcinaka (Thalia w mitologii greckiej była muzą komedii i lekkiej poezji).

       Coś czuję, że przyczyną tego stanu jest odejście nieodżałowanego Klaterka z naszej blogosfery do innej, wyższej sfery.
Może uczestnicy tamtych dawnych wierszowanych zabaw przypomną sobie ile radości te zabawy nam dawały?

       Pod koniec strony drugiej zawierającej "Inne rymowanki" znalazłem taki wpis KLIK.

       I chociaż od tamtego czasu minęły już cztery lata - wydaje się on nadzwyczaj aktualny. Aby jednak nie iść na łatwiznę przytaczając to epitafium w oryginale, postanowiłem je nieco zmodyfikować i rozszerzyć. Teraz brzmi ono tak:

Wzrostu nikczemnego i takiegoż ducha,
Z przerostem ambicji oraz kompleksami,
Tu spoczywa prezes. Nikt go już nie słucha.
Nikt się go nie boi i nie tęskni za nim.

Marzył by zostać Wodzem, Zbawcą Narodu.
Na drogę dyktatury wkroczył więc śmiało.
Wszystko na nic, dupa nie chciała być z przodu.
Garść popiołu i smród - to po nim zostało.



       PS. 1

       Zna ktoś może szczepionkę na tego koronawirusa? Potrzebna jest pilnie na południowym wschodzie Polski.

        Wirus ten może sobie unosić się w tych swoich oparach absurdu, byle nie zarażał głupotą niewinnego elektoratu.

       PS. 2

       W nawiązaniu do tych oparów - założę się, że gdy dojdzie w UE do głosowania budżetu, to jedyne weto będzie z Polski. Orban będzie za lub się wstrzyma. On robi wszystko, by "zainteresowanie" jakim darzyła i jeszcze darzy go Unia zwekslować na Polskę.

 

 

---

Odcinek 167 - czyli - grzech zaniedbania

       Przy tymże remanencie zauważyłem również, że przed czterema laty okazałem się wobec "iwonazmyslona" prowadzącej jeden z bardziej uroczych blogów - "Na karuzeli życia" wielkim gburem. Urocza gospodyni skomplementowała mnie, dedykując mi jeden ze swoich postów - a ja nie zareagowałem nawet najskromniejszym komentarzem. Trochę honor bloga uratował Piotr.

       Najpierw dnia 25.04.2016 W komentarzu na moim blogu a następnie pięć dni później u siebie w notce pt. „ZA SPRAWĄ LESZKA**” padły pod moim adresem bardzo miłe słowa. Nie piszę o tym dlatego, że połechtały mile one moje ego. Wszystkie te słowa padały bowiem w większym lub mniejszym kontekście zabawy rymowankami.

       Kto wie, może moje zachowanie pośrednio w jakimś procencie wpłynęło na spadek zainteresowania rubryką „Limenryki”? W tym także zainteresowania mojego – co jest moim grzechem śmiertelnym jako „wydawcy”?

       Próbowałem ad hoc naprawić sytuację, zamieszczając jakiś limeryk i oczekując na odzew. Niestety, moja muza chyba również uważa, że lekceważenie czytelników, a zwłaszcza komentatorów jest niewybaczalne. Mogę jedynie liczyć na to, że ktoś z czytających zdobędzie się na niewielki wysiłek, napisze coś, w dowolnej formie poetyckiej, umieści w odpowiednim rozdziale zakładki „Limeryki”. Może moja muza poczuje „świeżą krew” i pojawi się w mojej przestrzeni?

       A więc do dzieła! To nic trudnego, już mistrz Kofta stawiał retoryczne pytanie - "...czy tak trudno być poetą..."

       

P.S. Zapraszamy wszystkich komentatorów, których prowokujemy do zabrania głosu w formie obszerniejszej niż komentarz, do publikowania swoich przemyśleń w zakładce "INNI PISZĄ". Wystarczy za pomocą formularza kontaktowego powiadomić któregokolwiek z nas o takim zamiarze i podać swój adres mailowy. Nawiążemy kontakt i uzgodnimy sposób i warunki publikowania.

---